Δευτέρα 31 Ιουλίου 2006

Το σκυλάκι ο Bobby


Είμαστε στο Εδινβούργο, την πρωτεύουσα της Σκωτίας. Διαβάζοντας τους τουριστικούς οδηγούς, ανάμεσα στα άλλα αξιοθέατα, ήταν και ένα μέρος που από την αρχή μου φάνηκε παράξενο και περίεργο, για να μην πω πως και λίγο ενοχλητικό σαν σκέψη. Ένα μνημείο για ένα σκυλάκι με το όνομα Bobby.
Καλά, λέω από μέσα μου. Αυτοί οι Άγγλοι με την ζωοφιλία τους δεν έχουν όρια. Μέχρις στιγμής είχα ήδη δει 2 νεκροταφεία σκύλων, το ένα μάλιστα ήταν στρατιωτικό(!) νεκροταφείο σκύλων, κοράκια με ονοματεπώνυμο να είναι οι φύλακες του πύργου του Λονδίνου, ένα μνημείο προς τιμήν των ζώων που έπεσαν στον πόλεμο υπέρ της Βρεττανικής αυτοκρατορίας, το μόνο που δεν είχα δει ήταν και ένα μνημείο για ένα σκύλο, ράτσας τεριέ.

Τι άλλο έμενε για να δω; Ένα μνημείο για γάτες και ποντίκια; Έλεος!!
Το βράδι στο ξενοδοχείο διαβάζοντας ένα βιβλίο με τα αξιοθέατα του Εδιμβούργου, έπεσα ξανά επάνω στον Bobby και διάβασα την ιστορία του. Έχει λοιπόν ως εξής:
Το 1858 πεθαίνει ένας αστυνομικός ονόματι John Gray και θάβεται στο παλιό νεκροταφείο Greyfriars. Ο τάφος του κοντεύει να εξαφανιστεί από το πέρασμα του καιρού αλλά και από την έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Από όλους ξεχάστηκε, εκτός από τον μικρόσωμο Bobby, ο οποίος να σημειωθεί ήταν αστυνομικός σκύλος, συνάδελφος του εκλιπόντα John. Ο σκύλος λοιπόν αυτός επί 14(!!!) χρόνια έμενα δίπλα στον τάφο του κυρίου του μέχρι που πέθανε και το ίδιο το 1872. Δεν έφευγε από τον τάφο παρά μόνο για φαγητό. Και αυτό όχι σε ώρες άτακτες και για πολύ.
Στο κάστρο του Εδιμβούργου υπάρχει ένα κανόνι, το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, ρίχνει μια κανονιά στις 1 το μεσημέρι. Μόλις λοιπόν άκουγε την κανονιά, τότε έφευγε ο φίλος μας προς αναζήτηση φαγητού, και κατόπιν ξανά πίσω.
Το γεγονός αυτό συγκίνησε πάρα πολύ τον τοπικό πληθυσμό, ώστε πλήθος κόσμου πήγαινε να δει το θέαμα, και στο τέλος του έφτιαξαν και άγαλμα.
Πήγα και εγώ, και φωτογραφήθηκα στο άγαλμα του, παρότι δεν είμαι ζωόφιλος με την έννοια που δίνουν πολλοί σήμερα. Δεν έχω καν κατοικίδιο. Έβγαλα φωτογραφίες για να θυμάμαι και να παραδειγματίζομαι. Προβληματίζομαι πολύ που το λέω, αλλά μακάρι πολλές φορές, σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζαμε στα ζώα.
Αφιερωμένο στον Γιάννο του Μάρκου και της Μαρίνας

3 σχόλια:

apousia είπε...

Πραγματικά πολύ συγκινητική ιστορία!
Είναι απίστευτα και αμέτρητα στην κυριολεξία τα παραδείγματα,αυτοθυσίας κι αυταπάρνησης που δείχνουν οι τετράποδοι για όσους αγαπούν!

Άπειρα ευχαριστώ για την αφιέρωση!

Θα το τυπώσω..
Θα του δείξω και τη φωτογραφία με την προτομή του Bobby!
Αν μπορούσε να μιλήσει-μόνο αυτό δεν μπορεί να κάνει-θα σου έλεγε:

''ο Γιάννος ευγνωμονών!''

Eleni63 είπε...

τα σκυλιά εκφράζουν αυτό που συνήθως εμείς περιγράφουμε ως αγάπη. Η ανάποδα φαίνεται ότι αυτό που ονομάζουμε αγάπη το εμπνευστήκαμε από τους σκύλους.
Η ιστορία του σκύλου αυτού είναι διάσημη. Με την ευκαιρία έμαθα ότι ο Γιάννος είναι σκύλος!

Finteias είπε...

Τα ζωά, αγαπητέ, ουδέποτε αλλοτριώθηκαν από της πλάσεώς τους.
Εμείς, η κορωνίδα της δημιουργίας, θελήσαμε να φτιάξουμε τη δική μας "τάξη" στον κόσμο.
Το αποτέλεσμα;
...τι άλλο θα δούμε...

Καλώς ήλθες Γιώργο!
Γειά σου Απουσία!