Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2007

Σταυρική αγάπη

Ματθαίος 16,24

"τότε ο Ιησούς είπεν τοις μαθηταίς αυτού ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι"

Πολλές φορές έχουμε ακούσει αυτή την φράση, νομίζουμε μάλιστα ότι καταλαβαίνουμε τι λέει. Ή μήπως όχι; Οι περισσότεροι πάντως καταλαβαίνουν στην πιο απλοϊκή εκδοχή ότι ο σωστός Χριστιανός πρέπει να δείχνει αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα στις διάφορες δυσκολίες που θα συναντήσει στη ζωή του. Άλλοι, πιο προχωρημένοι πνευματικά θα μιλήσουν για αυταπάρνηση του ανθρώπου μπροστά στον πόλεμο που οφείλει να κάνει ενάντια στα πάθη του.

Εντάξει, όλα ωραία και καλά με τα παραπάνω, μέσα στο πνεύμα είναι, αλλά.... υπάρχει ένα αλλά. Πόσοι από εμάς έχουμε κατανοήσει την έννοια της αυταπάρνησης που οδηγεί στο σταυρό; Εγώ τουλάχιστον δεν την είχα εννοήσει, ώσπου διάβασα το παρακάτω απόσπασμα από του βιβλίο του Αθ. Ρακοβαλή " Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε....".

Τότε κατάλαβα για τι ψηλά πράγματα είμαστε προορισμένοι, τότε κατάλαβα για ποια αυταπάρνηση πρέπει να μιλάμε. Για αυταπάρνηση που οδηγεί στο σταυρό και από εκεί στην Ανάσταση της ψυχής μας.

Χρόνια πολλά και Καλή Ανάσταση!!!

Μια φορά έμαθα ότι ένας παιδικός μου φίλος, που είχα χρόνια να τον δω, είχε προσβληθεί από λευχαιμία. Πήγα να το πω στο γέροντα Παΐσιο να τον κάνει καλά.
- Τι θες, να κάνουμε καλά το σώμα ή την ψυχή με ρώτησε.
- …και τα δύο, γέροντα!
- Γέλασε!
- Καλά, θέλεις να το πάρουμε μισό-μισό;… Να πάρεις εσύ το 50% του καρκίνου και τα υπόλοιπα εγώ.
- …(Δηλαδή να πάθω εγώ καρκίνο, στη θέση του φίλου μου; σκέφτηκα).
- Θέλεις; ξαναρώτησε ο γέροντας.
- …
Φοβόμουν, δεν έλεγα τίποτα.
- Καλά…Συμφωνείς να πάρω εγώ το 99% και εσύ το 1%; ξαναρώτησε.
- Ναι, γέροντα συμφωνώ, απάντησα αμέσως καθώς μου φάνηκε εύκολο αυτό.
- Εντάξει, γέλασε χαρούμενα, τα συμφωνήσαμε! είπε.
- …(Σιωπή). Αλήθεια γέροντα, θα πάρετε τον καρκίνο πάνω σας τώρα; ξαναρώτησα.
- Κοίτα να δεις…για να ακούσει ο Θεός μια προσευχή και να κάνει καλά κάποιον, πρέπει να προσευχόμαστε με τέτοια διάθεση. «Θεέ μου…κάνε εκείνον καλά και δώσε σε εμένα την αρρώστια» ή αν είναι παράλυτος να έχουμε τη διάθεση να πούμε «Θεέ μου, πάρε από μένα τη μισή δύναμη από τα πόδια μου και δώσε την σε εκείνον». Κατάλαβες; Η προσευχή πρέπει να γίνεται με κόπο… με αυτοθυσία… Ο καλός Θεός, βλέποντας την αδυναμία μας να σηκώσουμε την αρρώστια, και εκείνον τον κάνει καλά και σε μας δε δίνει την αρρώστια… Αλλά για να εισακουσθεί μια προσευχή, πρέπει να γίνεται με τέτοια διάθεση… Καμιά φορά βέβαια μπορεί στα αλήθεια να μας δώσει ο Θεός καμιά αρρώστια που μπορούμε να σηκώσουμε.

Τελικά ο Γέροντας, πέθανε από καρκίνο, στις 12 Ιουλίου 1994, ευχαριστώντας το Θεό. Γιατί ευχαριστώντας Τον; Εδώ όπως και στα παραπάνω, ΔΕΝ ισχύουν οι νόμοι της λογικής. Εδώ ισχύουν άλλοι νόμοι, πνευματικοί, οι νόμοι της αγάπης του ανθρώπου για το Θεό και τον άνθρωπο, νόμοι που "παλαβώνουν" τον άνθρωπο και τον πάνε αλλού. Τον βγάζουν από τον κόσμο τούτο και τον μετατρέπουν όχι σε αστροναύτη αλλά σε .....Παραδεισοναύτη!!

Την ευχή του να έχουμε...

Ααααα, και ξέχασα να σας πω. Ο φίλος με την λευχαιμία, ζει και βασιλεύει!!!

3 σχόλια:

fil είπε...

Κάποια φίλη μου γέννησε λίγο δύσκολα και μετά έπαθε την γνωστή μελαγχολία μετά τη γέννα που όμως όσο περνούσαν οι μέρες όλο και χειροτέρευε και η ευαίσθητη αυτή ψυχή όλο και υπέφερε περισσότερο και οι έμμονες ιδέες ότι πότε θα πεθάνει το παιδάκι της , πότε εκείνη πότε ο άνδρας της όλο και πλήθαιναν!
Σχέση με την εκκλησία δεν υπήρχε τουλάχιστον συνειδητή αλλά την καλή καρδιά και τη φιλάνθρωπη ο καλός θεός δεν την αφήνει αβοήθητη...
Έτσι ένα βράδυ αρκετά βροχερό με πολύ κρύο οι ανασφάλειες της δυνάμωσαν τόσο που δεν άντεχε να τις σηκώσει και ακούγοντας ότι τα παιδία τα σαραντίζουν και έχοντας την εσωτερική πληροφορία ότι κάτι καλό θα βγει από την ευχή, πιέζει ένα φίλο της που γνώριζε ένα καλό λευίτη να πάνε μέσα στη νύχτα να διαβάσει το παιδάκι της μήπως ελαφρώσει και εκείνη λίγο!
Αυτό έγινε και επιστέφοντας στο σπίτι γύρω στις 11 μμ πέφτουν για ύπνο με το σύζυγο και το νεογέννητο παιδάκι της και ανάμενα όλα τα φώτα του σπιτιού....(η μελαγχολία δημιουργεί περίεργες ανασφάλειες και ειδικά στο σκοτάδι).
Από τον κάματο των τόσων ημερών που είχε να κοιμηθεί και νοιώθοντας λίγο, κατά τα λεγόμενα της, τη ηρεμία από τις ευχές που πριν λίγο άκουσε αποκοιμιέται!!!
Δεν πέρασε πολύ ώρα και κάποια μικρή φασαρία στο ολόφωτο υπνοδωμάτιο τους την ξυπνά από τον ελαφρύ ύπνο της......
Βλέπει στο κάτω μέρος του κρεβατιού τους ένα "κοντούλη παπά" που δεν είχε ηλικία το πρόσωπο του έλαμπε σαν προβολές αλλά μέσα από κει είδε το ιλαρό του πρόσωπο και την άπειρη αγάπη του και με μια γλυκιά αλλά και συνάμα σταθερή φωνή της λέει…. «πα πα πα πως κάνεις έτσι βρε παιδάκι μου…..να από τη γέννα είναι και θα περάσει…να οι ορμόνες σου ταράχθηκαν και πού σύντομα θα επανέλθουν…δεν βλέπεις πώς όμορφα κοιμάται ο σύζυγος σου , το παιδάκι σου …ηρέμισε και όλα καλά θα πάνε……να και ο σύζυγο σου που ταλαιπωρείται με το καθηγητή αυτόν στο διδακτορικό του …άλλος θα του το δώσει γιατί αυτός δεν τόχει σκοπό!!!» (όπως και έγινε εντελώς ξαφνικά!!)
Εκείνη νοιώθει όλη την μελαγχολία την ώρα αυτή να της φεύγει από το κεφάλι να περνά από το σώμα και να χάνεται από τα δάχτυλα των ποδιών της και μια ανείπωτη χαρά να τη πλημμυρίζει και αισιοδοξία,…. αλλά απορημένη σκέφτεται ..ποιος είναι αυτός ο παπάς μέσα στο υπνοδωμάτιο μου ? και την ώρα αυτή ακούει από πίσω της βροντερή φωνή…Ο Γέροντας Παίσιος………σημειωτέον ότι η ίδια ποτέ δεν είχε ακούσει ούτε δει τον Παππούλη!
Από τη χαρά της προσπαθεί να ξυπνήσει και τον άνδρα της για να δει το Παππούλη που μόλις γνώρισε και την βοήθησε τόσο πολύ, αλλά εκείνος δεν πρόλαβε…μόλις ένα σαν σύννεφο πρόλαβε να δει, αλλά είδε καθαρά το πρόσωπο της γυναίκας του να λάμπει από χαρά και αισιοδοξία!!!!!!
Με την αύριο όλο χαρά ειδοποιεί τον φίλο τους ρωτώντας ποιος είναι ο Γέροντας Παίσιος……εκείνος της πηγαίνει διάφορες φωτογραφίες μοναχών και εκείνη με δάκρια στα μάτια τον αναγνωρίζει και φιλά την φωτογραφία του!
Αυτά συμβαίνουν ενώ ο Γέροντας ήταν εν ζωή, αλλά ήδη είχε τον καρκίνο που ήταν η αφορμή να «φύγει’ ανθρωπίνως από κοντά μας…………

Στη παράκληση πολλών ανθρώπων να τον κάνει ο Θεός καλά εκείνος απαντούσε ότι αυτός ζήτησε να έχει καρκίνο για να ζήσει και εκείνος αυτά που άκουγε από τους τυραννισμένους αδελφούς του που έπασχαν από καρκίνο!!!! Και έλεγε…στον Θεό δεν έχει είπα ξεείπα….αφού το ζήτησα μου τον έδωσε.
Έλεγε επίσης ότι οι πάσχοντες από καρκίνο έχουν την δυβατότητα να δουν πρόσωπο Θεού!!

Αυτά τα ολίγα για τον Παππούλη που τόσα πολλά έκανε για τον καθένα μας ξεχωριστά και που δεν φτάνει το μελάνι της γης για να τα γράψουμε!!!

Νάστε καλά και sorry για την κατάχρηση του χώρου σας……..

Ggian είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!!

Και ξέρεις γιατί; Απλά και λογικά σκεπτόμενος, θα μπορούσα να υποθέσω τα εξής:
1) Η φίλη, γνώριζε τον π. Παΐσιο, πράγμα όμως που αποκλείστηκε από όλους τους εμπλεκομένους.
2) Να διάβασε για το Γέροντα κάποιο σχετικό βιβλίο, κάπου κάποτε, αλλά να μην θυμόταν ονόματα και τοποθεσίες. Λογικό, μόνο που όσο ζούσε ο Γέροντας, βιβλία για αυτόν από όσο γνωρίζω δεν κυκλοφορούσαν.
3) Να άκουσε από κάποιον γνωστό της σχετικά, και πάλι να μην θυμόταν ονόματα όταν ήταν νηφάλια, αλλά στην δύσκολη στιγμή να της ήρθε στο μυαλό σαν έλλαμψη. Πολύ λογικό, μόνο που εγώ το αποκλείω εντελώς!!!!
Και ξέρεις γιατί;
Λόγω της φράσης "πα πα πα πως κάνεις έτσι βρε παιδάκι μου…"!!!

Ξέρω σε παραξένεψε αυτό που είπα, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Έχω γνωρίσει το Γέροντα προσωπικά, έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει για το Γέροντα, και ξέρεις κάτι; Την έκφραση "πα πα πα..." την έχω διαβάσει ΜΟΝΟ στο βιβλίο "Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...", τον συγγραφέα του οποίου τον γνωρίζω προσωπικά και είναι και συνάδελφος μου. Ο εν λόγω συγγραφέας λοιπόν, γνώρισε πολύ καλά το Γέροντα, τον συναναστρεφόταν επί 12 χρόνια, είδε πολύ μεγάλα θαύματα κοντά του. Τι το ιδιαίτερο έχει το βιβλίο του; Πολύ απλά, τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί επακριβώς τις φράσεις του γέροντα, χωρίς να τις περνάει από την "εκδοτική και καλλιτεχνική" επιμέλεια.
Ποιο είναι το συμπέρασμα για εμένα;
Η φίλη σου όντως είδε ζωντανό το Γέροντα μπροστά της, όντως τον άκουσε να της μιλάει όπως ακριβώς μιλούσε αυτός και αποκλείεται για εμένα να ήταν μια απλή προβολή της φαντασίας της ή ένας κρυφός ευσεβής πόθος. Εντάξει μπορεί να άκουσε για αυτόν, αλλά της μετέφεραν και το "Πα πα πα πα..."; Δεν νομίζω.

Πα πα πα πα, να είσαι καλά βρε Παραμεθόριε, πάντα τέτοιες καταχρήσεις να κάνεις.

Υ.Γ
Και φυσικά, σε προσκαλώ, όποια χρονιά μπορείς να έρθεις Θεσσαλονίκη, να πάμε στην αγρυπνία που γίνεται στον τάφο του Γέροντα, στις 11 Ιουλίου. Εκεί θα δεις χιλιάδες-στην κυριολεξία χιλιάδες- κόσμο, να έρχεται και να κάθεται μέχρι το πρωί, προκειμένου να τιμήσει το Γέροντα. Προσφέρω στέγη(έτσι και αλλιώς η οικογένεια λείπει στο εξοχικό άρα άδειο θα είναι το σπίτι), φαγητό και μετάβαση.(Έτσι και αλλιώς εγώ πηγαίνω κάθε χρόνο).

fil είπε...

Έλεγε ένας φίλος που τον ήξερε το Παππούλη ότι άκουσε να λέει σένα παιδί……..παλικάρι μου ο πιο δύσκολος συνδυασμός σένα άνθρωπο είναι να είναι ευαίσθητος και εγωιστής …γιατί αν ήταν μόνο ευαίσθητος η Χάρη του κάλου Θεού θα τον σκέπαζε και με ταπείνωση θα προσπερνούσε τις στενοχώριες…αν ήταν μόνο εγωιστής ε λόγω του «χαρίσματος» αυτού δεν θα τον ένοιαζε τίποτα και θα περνούσε καλά αυτός μόνο , αν έχει όμως και τα δυο μαζί είναι πολύ δύσκολα γιατί λόγω ευαισθησία πιάνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του αλλά λόγω εγωισμού τα μετρά πολύ!!!!