Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2007

Ένας μοναχός εξομολογείται....

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητρ. Ιεροθέου Βλάχου 'Το μυστήριο της Παιδείας του Θεού',
αναδημοσίευση από το http://img.pathfinder.gr//clubs/files/60869/70.html


«Από την αρχή της μοναχικής μου ζωής ζούσα μια ήσυχη, καλή ζωή. Οι ακολουθίες στο Μοναστήρι και η Μυστηριακή ζωή με θέρμαιναν, με ανέπαυαν. Αυτό μέχρι την ώρα που γεννήθηκε μέσα μου κάτι άλλο, μέχρι την ώρα που αναπτύχθηκε η εσωτερική ζωή. Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κάψιμο εσωτερικό, ένα κάψιμο θείας αγάπης. Η φυσική και καλή ζωή που ζούσα μέχρι τότε, φαινόταν τώρα πολύ σκοτεινή, χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Άρχισα να βρίσκω τον χώρο της καρδιάς, το κέντρο της υπάρξεως, τον ευλογημένο εκείνο χώρο που ανακαλύπτεται με την εν Χάριτι άσκηση και μέσα στον οποίο αποκαλύπτεται ο Ίδιος ο Θεός.
Αυτή η καρδιά είναι το πρόσωπο, γιατί πρόσωπο είναι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος εν τω αφθάρτω του πνεύματος... ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές» (Α' Πέτρου γ' 4). Μέχρι τότε διάβαζα αυτά στα βιβλία, τώρα τα έβλεπα στην πραγματικότητα. Ένοιωθα αυτό που λέγει ο Αββάς Παμβώ «ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι», αυτό που λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος εν καρδία» και ο Απόστολος Παύλος «ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών». Η καρδιά που είναι τα άγια των αγίων «της μυστικής ενώσεως Θεού και ανθρώπου, αυτής της ενυποστάτου δι' Αγίου Πνεύματος ελλάμψεως» ανακαλύφθηκε. Αισθανόμουν την καρδιά σαν Ναό μέσα στον οποίο λειτουργούσε ο αληθινός Ιερεύς της θείας Χάριτος. Παράλληλα με τον κτύπο του σαρκικού οργάνου της καρδιάς ακουγόταν και ένας άλλος κτύπος βαθύτερος και γρηγορότερος. Αυτός ο κτύπος συντονιζόταν με την ευχή του Ιησού. Ή μάλλον η ίδια η καρδιά έλεγε την ευχή. Όλη αυτή η κατάσταση συνδεόταν με μερικά χαρακτηριστικά.

Αναπτύχθηκε μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό. Τότε καταλάβαινα γιατί οι Πατέρες ονόμαζαν τον Θεό έρωτα. «Ο Θεός έρως εστί και εραστόν» (Μάξιμος ο Ομολογητής) και «ο εμός έρως εσταύρωται» (αγ. Ιγνάτιος Θεοφόρος). Κάθε μέρα αισθανόμουν την περίπτυξη του Θεού. Αυτή η αγάπη εκείνο τον καιρό με είχε τρελλάνει. Ο Θεός βιωνόταν ως ελεήμων, ως γλύκα και γλυκασμός. Άναψε μέσα στην καρδιά μου το ευλογημένο πυρ, που έκαιγε τα πάθη και δημιουργούσε ανέκφραστη πνευματική ηδονή.

Αναζητούσα ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία εξωτερική. Τα μικρά κελλιά, οι τρύπες των βράχων, ο ανοιχτός ορίζοντας της φύσεως, τα σκοτεινά μέρη με δέχονταν σαν φιλοξενούμενο. Την νύκτα έβγαινα στις ερημιές του Άθωνα. Μαγεία! Ευλογία! Μέθη! Στην μοναξιά και στην πολυκοσμία, στην έρημο και στα κοινόβια ζούσα την παρουσία του Θεού, την θεία περίπτυξη. Αναπτύχθηκαν τότε άλλες αισθήσεις, αισθήσεις πνευματικές, η νοερά αίσθηση, η νοερά δράση και ακοή. Όλος ο νους ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο βάθος της καρδιάς και άκουγε εν ακορέστω γλυκασμώ την ευχή πού λεγόταν μέσα εκεί. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος. Όλα έδειχναν ότι γεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ένας καινούργιος κόσμος και μια καινή ζωή. Μια θερμότητα έκαιγε τα πάντα. «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν ως ελάλει ημίν εν τη οδώ...;» Η αίσθηση των μαθητών αυτών υπήρξε δική μου βίωση. Αισθανόμουν καλά τον λόγο του Χριστού: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» Και τον λόγον ότι ο Θεός «πυρ εστί καταναλίσκον». Άλλοτε αυτή η θέρμη και αυτή η φωτιά μετατρεπόταν σε πληγή βαθειά. Αισθανόμουν ότι αυτή η θερμότητα αναγεννούσε την ύπαρξή μου, πρώτα την ψυχή και μετά επεκτεινόταν και στο σώμα. Η αίσθηση ότι τώρα γεννήθηκα σε άλλον κόσμο ήταν διαρκής. Χοροπηδούσα σαν μικρό παιδί. Ακόμη υπήρξαν μερικές φορές πού ένοιωσα και την σάρκα μου σαν μικρού παιδιού, πού μόλις βγήκε από την μήτρα της μάνας του.

Αυτό δημιουργούσε βαθύτατη ειρήνη λογισμών. Ο νους καθαριζόμενος διαρκώς απέβαλε όλα τα ξένα στοιχεία τα οποία σαν λέπια τον εκάλυπταν. Γινόταν έτσι ελαφρός και πάντοτε εύρισκε καταφύγιο στην καρδιά. Εκεί παρέμεινε και ευφραινόταν πνευματικά. Εκεί μερικές φορές άκουγε και την φωνή του Θεού, πού ήταν πολύ συνταρακτική και δημιουργούσε πηγές δακρύων. Η γνωριμία με τον Θεό ήταν προσωπική. Η γνώση του Θεού πραγματικό γεγονός.

Μερικές φορές βυθιζόμουν σε βαθειά μετάνοια. Ο νους μπαίνοντας στην καρδιά εν Χάριτι έβλεπε το σκοτάδι, την βρωμιά της ψυχής και όλη η ύπαρξή ξεχυνόταν σε καυτά δάκρυα. Έκλαιγε η καρδιά. Τα δάκρυα της καρδιάς ξεχύνονταν επάνω της και την ξέπλεναν από την αμαρτία. Παράλληλα άνοιγαν και τα μάτια και γίνονταν πηγές δακρύων. Άλλοτε έκλαιγε μόνον η καρδιά και άλλοτε και το σώμα. Θρήνος βαθύς από την αποκάλυψη της ασωτίας... Κλάμα πολύ, αλλά όχι με απελπισία. Ήταν συνδεδεμένο με την αίσθηση της αγάπης του Θεού.
Εκείνο τον καιρό όλα ήταν ωραία. Η λέξη ωραία δεν έχει σχέση με την αισθητική, αλλά με την οντολογική πραγματικότητα. Έβλεπα τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Και αυτό προξενούσε άρρητη ευφροσύνη. Όλα εξέφραζαν την αγάπη του Θεού. Η ανάγνωση της Γραφής έτρεφε την καρδιά. Οι λέξεις δεν πήγαιναν στην λογική, αλλά εισχωρούσαν στην καρδιά και την ζωογονούσαν. Όπως το μωρό ρουφά το γάλα από τον μαστό της μάνας του και τρέφεται, έτσι αισθανόταν η καρδιά τρεφόταν από το λόγο του Θεού. Γινόταν μετάγγιση αίματος. Τα βιβλία των Πατέρων τα διάβαζα με άλλο πρίσμα. Γνωστά κείμενα τότε τα έβλεπα διαφορετικά. Σαν να είχα αποκτήσει καινούργια μάτια και σαν να είχα μάθει καινούργια γλώσσα. Αισθανόμουν συγγενής πνευματικά με τους Πατέρας. Όμως τις πιο πολλές φορές δεν ήθελα να διαβάζω ακόμη και βιβλία πατερικά. Σαν να σταματούσαν την προσωπική επικοινωνία με τον εράσμιο Νυμφίο, σαν να διέκοπταν τη ζωντανή επικοινωνία με τον Δημιουργό του παντός.

Τα πάθη δεν ενεργούσαν τότε. Ένοιωθα όχι ηθικές αναστολές, αλλά την αναγέννηση μου. Ήμουν τόσο μεθυσμένος, ώστε δεν με ενδιέφερε απολύτως τίποτε. Υπήρχε μέσα μου μια ακατάσχετη αναζήτηση και επιθυμία να μη με αγαπούν οι άνθρωποι και μάλιστα να με περιφρονούν. Αφού είχα την αγάπη του Θεού, δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο. Ζούσα μια ερωτική ζωή, ζωή δακρύων... Η μόνη απασχόληση εγώ και ο Θεός. Ζητούσα την μοναξιά πού ήταν κοινωνία. «Ενώπιος Ενωπίω», «πρόσωπον προς Πρόσωπον». Αλλά και όταν ευρισκόμουν σε πολυκοσμία η εσωτερική φωνή ήταν ισχυρότερη. Και όταν κατά την διάρκεια ακολουθίας ο Γέροντας με έβαζε να ψάλλω, εγώ συγχρόνως άκουγα και αυτήν την εσωτερική φωνή της καρδιάς να επαναλαμβάνει την ευχή πού έγινε το εντρύφημά μου.

Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια. Μέρα-νύχτα έλεγα την ευχή. Και την ώρα πού κοιμόμουν η καρδιά προσευχόταν. Την άκουγα καθαρά να αδολεσχεί με τον Θεό.

Όποιος θέλει να διαπιστώσει αν υπάρχη Θεός, ας δοκιμάσει. Θα συναντήσει ένα ζωντανό Θεό! Η Χάρη του Θεού με αξίωσε εμένα το έκτρωμα όλου του κόσμου να αποκτήσω μια μικρή σταγόνα γνώσεως Θεού».

Σχόλιο δικό μου.
Εγώ τον πιστεύω.......
Αυτή η ζωή μας προσφέρεται σε όλους ανεξαιρέτως. Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με ΤΙΠΟΤΑ λιγότερο.

Μας λέει ο μοναχός ότι αυτή η κατάσταση κράτησε τέσσερα χρόνια. Τι έγινε μετά; Προφανώς προβιβάσθηκε!!
Για να γίνω πιο κατανοητός, η πορεία προς τη θέωση-σύμφωνα με τους πατέρες-χωρίζεται σε τρεις βαθμίδες ή τάξεις.
1. Καθαρτική τάξη, με κύριο χαρακτηριστικό την απαλλαγή από κάθε κακία.
2. Φωτιστική, με χαρακτηριστικό την γνώση των όντων, τη θεωρία των λόγων της κτίσης και τη μετουσία του Αγίου Πνεύματος.
3. Μυστική ή τελειοποιός τάξη, όπου εκεί έχουμε την πλήρωση του νου με τη γνώση, την μυσταγώγηση στα απόκρυφα μυστήρια.

16 σχόλια:

apousia είπε...

Κι εγώ τον πιστεύω τον μοναχό του αποσπάσματος!
Κι όταν δεν πιστεύω,κι όταν έρχεται στη θέση του Θεού η θεοποιημένη λογική μου,ο θεοποιημένος ορθολογισμός μου,η ροπή στον σχολαστικισμό και σε άλλα,ψελλίζω μόνο:

''Πιστεύω Κύριε!
Βοήθει μοι τη απιστία!''

Ο μοναχός του αποσπάσματος,είχε-αποδείχτηκε-θεωρία,εμπερία Ακτίστου Φωτός.
Ήταν Θεωμένος!

Πόσο μακριά μας όλα αυτά?
Πόσο κοντά μας?
Δεν ξέρω..

Ένας Θεός που αποδεικνύεται,απλά ΔΕΝ είναι Θεός.
Ο Θεός δεν αποδεικνύεται,αποκαλύπτεται!
Αρκεί να Τον ζητάς...

Μα τα λόγια από μας τους αδαείς σταματούν.
Εσένα ν'ακούσουμε Γιώργο,που απλανώς Θεολογείς!

Με την ευχή να γίνεις και Θεόπτης, σε καληνυχτίζω και σ'ευχαριστώ και από εδώ για το διαμαντάκι που μας πρόσφερες.

Ggian είπε...

@apousia
Βρε Μαρίνα μου, έ όχι και απλανώς θεολογώ!!! Copy & Paste κάνω ο άνθρωπος, από κείμενα που βρήκα και μου άρεσαν.
Όσον αφορά την θεοπτία, εμείς οφείλουμε να ζητάμε το έλεος του Θεού, και από εκεί και πέρα, αν θα δούμε Θεού Πρόσωπο, εδώ ή 'εκεί', αυτό είναι δικό Του θέμα.
Εμείς όμως, οφείλουμε να προσπαθούμε.
Και όταν έρθει και η ώρα του θεοποιημένου ορθολογισμού που προσπαθεί να πετάξει έξω την πίστη, ΥΠΑΡΧΕΙ λύση. Ποια είναι αυτή; Η καλή διάθεση, η καλή προαίρεση, και ....λιιιιίγη ταπείνωση και όλα διορθώνονται. Για να καταλάβεις καλύτερα, σου αφήνω ένα περιστατικό της ζωής του Γέροντος Παϊσίου.

- «'Όταν ήμουν μικρός και η ψυχή μου δεν είχε πιάσει ακόμα πουρί, αγαπούσα πολύ το Χριστό κι έχοντας ένα σταυρό στο χέρι, γυρνούσα γεμάτος χαρά μέσα στο δάσος, μοναχός μου, έψελνα και προσευχόμουν κι ήθελα να γίνω μοναχός.
Όμως οι δικοί μου (οι γονείς) μου έλεγαν ότι έπρεπε πρώτα να βγάλω γένια και μετά να φύγω. Και σαν μικρός, πού ήμουν, με κορόιδευαν λίγο λέγοντας μου, πως, αν βιάζομαι, θα πρέπει με τη χτένα συνέχεια να χτενίζω τα μάγουλά μου, για να βγουν και να μεγαλώσουν γρήγορα τα γένια. Εγώ, απλός τότε, το πίστευα και είχα καταγδάρει τα μάγουλά μου!
Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ' αυτήν την κατάσταση, συνάντησα μέσα στο δάσος ένα νεαρό συγχωριανό μου, γεωπόνο. Εγώ κρατούσα το σταυρό κι εκείνος, όταν με είδε, μου είπε:
- Τι είναι αυτό;
Κι εγώ του απάντησα:
- 0 Σταυρός του Χριστού μας.
Εκείνος, επειδή δεν είχε καλούς λογισμούς, μου είπε:
- Βρε Αρσένιε (το κατά κόσμον όνομά μου), χαζός είσαι!
Μην τα πιστεύεις αυτά. Δεν υπάρχει Θεός. Αυτά και όλα τα περί θρησκείας είναι κατασκευάσματα και εφευρέσεις των παπάδων. Εμείς είμαστε εξέλιξη του πιθήκου. Και ό Χριστός ένας απλός άνθρωπος ήτανε.
Αυτά μου είπε και σηκώθηκε κι έφυγε. Τη δική μου αθώα, τότε, ψυχή, ο χαλασμένος αυτός λογισμός του νέου, την επηρέασε και τη γέμισε με βαριά, μαύρα σύννεφα.
Μέσα στο δάσος, εκεί, ολομόναχος, άρχισα να δέρνομαι από τούς λογισμούς. Μήπως, μου έλεγε ο ένας, δεν υπάρχει Θεός και εγώ τσάμπα πιστεύω ή μήπως έτσι ή μήπως αλλιώς. Ζαλισμένος, απελπισμένος και καταστενοχωρημένος, όπως ήμουν σ' αυτή την κατάσταση, ζητούσα κάτι να μου δείξει ο Χριστός, αν υπάρχει, για να πιστέψω όμως τίποτε.
Αποκαμωμένος λοιπόν απ' όλη αυτή την κατάσταση, ξάπλωσα κάτω να ξεκουραστώ. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στην αθώα μου, τότε, ψυχή ένας καλός και γεμάτος φιλότιμο λογισμός και μου είπε:
«Για στάσου! Ό Χριστός, που ήρθε στη γη, δεν ήταν ο καλύτερος και ο πιο αγαθός που έχει περάσει ποτέ; Ποτέ κανείς δε βρέθηκε να δει ή να βρει σ' Αυτόν τίποτα κακό. Ε, λοιπόν, είτε είναι Θεός είτε δεν είναι εμένα δε με νοιάζει. Εγώ, με βάση το ότι είναι ο πιο καλός πού πέρασε από τη γη, και επειδή δεν γνωρίζω άλλον καλύτερο απ' Αυτόν, θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, να του μοιάσω και να κάνω απόλυτη υπακοή σε όλα όσα μου λέει το Ευαγγέλιο. Ακόμα, αν χρειαστεί, για την τόση Του καλοσύνη και τη ζωή μου θα δώσω γι' Αυτόν!».
Τότε λοιπόν διαλύθηκαν όλες οι άπιστες σκέψεις μου και γέμισε η ψυχή μου από απέραντη χαρά, γιατί η δύναμη του φιλότιμου λογισμού διέλυσε όλους τούς αμφίβολους λογισμούς. Και αφού έτσι πίστεψα και αποφάσισα να αγαπήσω το Χριστό, όσο μπορώ, μόνο και μόνο από φιλότιμο, τότε επακολούθησε και ένα θαύμα από τον Ουρανό, το οποίο σφράγισε ό,τι ο φιλότιμος λογισμός μου είχε υπαγορεύσει. Και τότε σκέφτηκα: Ας έρθει όποιος θέλει να μου πει ότι δεν υπάρχει Θεός!».

Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Ο Γέρων Παΐσιος

Finteias είπε...

Πρέπει να διαβαστεί με μεγάλη προσοχή από πολλούς.
Είτε δηλώνει κάποιος πιστός είτε άπιστος (Κύριε σύ οίδας) θα πρέπει να δει τους λεπτούς και σημαντικούς διαχωρισμούς των εννοιών που διαγράφονται στο κείμενο.

Άλλο το κλάμα της μετάνοιας κι άλλο της απελπισίας.
Άλλο το βάσανο της ηθικής αναστολής κι άλλο η αναγέννηση.

Να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε πριν το δεχθούμε ή το απορρίψουμε.

Και να θυμόμασται ότι το δάκρυ είναι το νερό με το οποίο ξεπλένεται η ψυχή.

Άσχετε, Απουσία σας χαιρετώ.

fil είπε...

sorry που μπαίνω στον τόσο σοβαρό διάλογο σας αλλά επειδή Άσχετε όπως σου είπα μπαίνω πια και σε διαβάζω όπως και το Φιντεια αλλά και από παλιότερα την Απουσία θα ήθελα να σας μεταφέρω μια κουβέντα ενός φίλου μου που γνώριζε τον Παππούλη.....
προερχόμενος από "άλλες" καταστάσεις ο φίλος μου πήγε για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος για να δει πως ζουν "οικολογικά" επειδή σπούδαζε ένα σχετικό αντικείμενο....μου έλεγε ότι όταν πήγε την πρώτη φορά εκεί βλέπει το Γέροντα στην αυλή του και μόλις γύρισε και τον κοίταξε τον φίλο μου εκείνος δεν μπορούσε να τον κοιτάξει...το πρόσωπο του σαν προβολέας έλαμπε και όλο γλυκύτητα τον υποδέχτηκε...έλα μέσα παλικάρι (αναφέροντας το όνομα του) έλα να τα πούμε.....τον έμπασε μέσα στο σπιτάκι του μου λέει και χωρίς να τον ρωτήσει τίποτα άρχισε να του λέει...εσύ τώρα που σπουδάζεις τέτοια επιστήμη θα σου λένε εκεί πως δεν υπάρχει Θεός και ότι όλα είναι χαζά αφού προερχόμαστε από το πίθηκο...εσύ τα πιστεύεις? ο φίλος μου δεν τόλμησε να ψελλίσει τίποτα...και ο Παππούλης συνεχίζει....άκου να δεις παλικάρι όταν ήμουν μικρός είχα τη καλή συνήθεια να πηγαίνω σένα ερημοκλήσι έξω από το χωριό και να προσεύχομαι στο Χριστό μας με όλη μου τη καρδιά γιατί είχα καθαρό λογισμό και δεν ήξερα τι θα πει αμφιβολία....αυτό το γνώριζε ο δάσκαλο στο σχολειό μου και έτσι μια μέρα με πιάνει κουβέντα και μου λέει....τι είναι αυτά που πιστεύεις παιδάκι μου? οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο άνθρωπος προέρχεται από το πίθηκο...οπότε που είναι ο Θεός σου?.. και άλλα πολλά...η ψυχή του άκακου και άδολου μικρού δηλητηριάστηκε από τους λογισμούς αυτούς και για λίγες μέρες μετά δεν πήγε στο ερημοκλήσι να προσευχηθεί...λογισμοί του είχανε κουράσει το μυαλό....
αλλά λέει ο Παππούλης επειδή παλικάρι μου δεν άντεχα άλλο τη τρέλα της αμφισβήτησης σηκώθηκα μια μέρα και πάω στο εκκλησάκι και εκεί στέκομαι μπροστά στην εικόνα του Χρηστού και του λέω...δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο αν υπάρχεις δείξε μου αν υπάρχεις και μάλιστα δεν θα φύγω από δω και θα κάνω μετάνοιες μέχρι να μου δείξεις....έκανε έκανε μετάνοιες μέχρι που κάποια στιγμή η μέση δεν άντεχε....και ακουμπά κουρασμένος στο κορμάκι του στο τοίχο...και γυρνώντας το βλέμμα του στην εικόνα του Κυρίου του λέει με παράπονο...ένα μεγάλο γιατί?

και συνεχίζει ο Γέροντας...τι να σου λέω παλικάρι μου φώτα φώτα πολλά ο Κύριος ζωντάνεψε και γέμισε ο κόσμος χαρά η καρδιά μου ανείπωτη χαρά και δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του...αλλά τι να σου τα λέω , είσαι μικρός ακόμα για τέτοια!!
Και συνεχίζει….μη πιστεύεις παιδάκι μου τέτοια πράγματα ..ζει Κύριος ο Θεός.. και να προσέχεις αύριο μεθαύριο όταν γίνεις εκπαιδευτικός( ο φίλος μετά από περιπλάνηση είναι εκπαιδευτικός χωρίς να το πολύ θέλει) να προσέχεις πως μιλάς τα παιδιά να μη δηλητηριάζεις με τα λόγια σου τη αθώα άδολη ψυχούλα τους!!!!!!!

Αλήθεια τι τυχεροί που είναι όλοι αυτοί που τον γνώρισαν…ας εύχονται και για μας!!!

Και πάλι συγγνώμη

Ggian είπε...

Και φαντάζομαι φίλε μου Παραμεθόριε τον φίλο σου!!!

Με το παρόν θέμα, θυμήθηκα και κάτι άλλο που έτυχε να διαβάσω στο βιβλίο του Γέροντα "Αγιορείτες" αν δεν κάνω λάθος. Τέλος πάντων.
Υπήρχε ένας μπαρμπα-Γιάννης ο οποίος δούλευε εργάτης στο Άγιο Όρος. Έμαθε λοιπόν ο μπαρμπα-Γιάννης να λέει την ευχή. Μετά από κάποιο διάστημα, πήγε πολύ απορημένος στον Γέροντα και του λέει:
- Βρε, Γέροντα, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει; Λέω την ευχή και αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά. Τι συμβαίνει;
- Α, μπαρμπα-Γιάννη, τώρα μόλις άρχισε να γλυκοχαράζει. Αυτό που πήρες δεν είναι τίποτα. Μια απλή καραμέλα είναι. Έχει ολόκληρο ζαχαροπλαστείο ο Θεός!!!

Με αυτό το θέμα, σκέφτηκα πως αυτός ο μοναχός ακόμη δεν έφτασε στο τέρμα. Φαντάσου τι γίνεται μετά!!!

Η πρόσκληση συνεχίζει να ισχύει. Δεν μου απάντησες. Όποτε θέλεις, έρχεσαι για την αγρυπνία στου Γέροντα.

fil είπε...

Θάθελα να σου πω κάτι που το έμαθα ότι έλεγε ο Παππούλης Παίσιος για κάποιον ασκητή στο Άγιον Όρος

Ζούσε κοντά στο Μπουραζερι ένας ιερομόναχος ονόματι παπά-Νικόδημος και έφερε τον άτυπο αλλά πολύ μεγάλο τίτλο του «Πνευματικού»!!!!!!!!
Αυτός ζούσε με μεγάλη φτώχια και ένα βράδυ που είχε σκοτεινιάσει πήγε στην εκκλησία να κάνει τα «καθορισμένα»……..
Αλλά προς μεγάλη του θλίψη βλέπει ότι λαδάκι δεν είχε για να ανάψει τα καντήλια των Αγίων του τέμπλου ούτε τον φανό!!!!!
Άρχισε ο ταπεινός να ελεεινολογεί τον εαυτό του και να τον κατηγορεί μπροστά στους Αγίους του και την Παναγία λέγοντας………συγχωρέστε με τον άθλιο που σαν ανίκανος δεν προνόησα να αγοράσω το απαραίτητο λάδι για τα καντηλάκια σας (λόγω φτώχιας) …και έκλαιγε!!!!
Και τότε Παίσιε έλεγε έγινε χαμός ..γέμισε το εκκλησάκι του κελιού με φως …ανάσταση έγινε και άναψαν όλα τα καντηλάκια όλες οι λαμπάδες και έκανα διπλές τις ακολουθίες ώσπου δεν άντεξα άλλο από τη χαρά και βγήκα έξω στην αυλή να δοξάσω το θεό και είδα το φως από την εκκλησία μου να βγαίνει έξω και να συνεχίζει μέχρι το κελί σου και μέχρι την Ιβήρων σαν να μας ένωνε πωπωπωπ Παίσιε φοβερό!!!!

Αυτός ο παπά- Νικόδημος ο Πνευματικός έχει κοιμηθεί και είχε το παρατσούκλι ..το «βόιδι» του Θεού…βόμβα να έσκαγε δίπλα του δεν άφηνε την ευχή και ήταν συνεχώς ατάραχος μένα χαμόγελο στο πρόσωπο, τα μάγουλα του κοκκινωπά παρόλο την ασιτία και την κακουχία και το στόμα του μύριζε γιασεμί όταν μιλούσε….όταν δε τον άκουγες να λέει την ευχή νόμιζες ότι έκραζε θερμοπαρακαλώντας για το ζητούμενο!!!
Ας έχουμε την ευχή Του!!

fil είπε...

ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση...βεβαίως και την αποδέχομαι...νάσαι καλά, αλλά πάνω απόλα σευχαριστώ για την παρηγοριά του blog !!!!!!!!

Ggian είπε...

Φίλε μου Παραμεθόριε,

εγώ σε ευχαριστώ για αυτά που αφήνεις. Για σκέψου το λιγάκι, να το κάνουμε μαζί αυτό το μπλογκ. Ξέρεις τόσα, αλλά το κυριότερο τα αγαπάς πολύ αυτά τα θέματα. Αν δεν κάνω λάθος, το email μου το έχεις. Να 'ανεβάζουμε' όσα γνωρίζεις, όλοι μας θα ωφεληθούμε πιστεύω.

Finteias είπε...

@ άσχετος @ παραμεθόριος

Θα μου άρεσε κι εμένα βρε παιδιά να γνωριστώ καλύτερα με τον παραμεθόριο.

Άσχετε, αυτόν τον καιρό βρίσκομαι μακριά από τη Θεσσαλονίκη.
Μέχρι την άνοιξη θα εργάζομαι σε επαρχιακό νοσοκομείο.

Ο καφές που λέγαμε αναβάλλεται.

Γειά σας παιδιά.
Κρατώ επαφή.

fil είπε...

καλησπέρα .....
φίλε μου Άσχετε δεν έχω το email...και δεν έχω αντίρρηση να πει ο καθένας μας τα ακούσματα.......άλλωστε και για μένα είναι ευλογημένη υπενθύμιση στη λήθη της καθημερινότητας!!!
Οπότε πρότεινε ………

apousia είπε...

Κι εγώ θα σας παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!
Υπάρχει αμείωτη ανάγκη να κοινωνούμε τέτοιες εμπειρίες.

Σας αφήνω την αγάπη μου,και στους τρεις,τον οικοδεσπότη και τους δυο σχολιαστές.

Ggian είπε...

Φίλε μου Παραμεθόριε,
φαντάζομαι ισχύει το email που υπάρχει στο προφίλ σου.

@Απουσία,
σε ευχαριστούμε για την αγάπη σου, φυσικά και η δική μας η αγάπη είναι δεδομένη.

fil είπε...

Ένα φοιτητής σε μια δύσκολη σχολή του Πανεπιστημίου είχε φτάσει σε διπλάσια χρόνια φοίτησης και ακόμα δεν είχε πάρει το πολυπόθητο πτυχίο.!!!
Ο λόγος δεν ήταν η ρέμπελη ζωή του , ούτε η κακή διάθεση , ούτε η αμφισβήτηση της γνώσης……..αλλά είχε περίσσεια εξυπνάδας …..ήταν κάτι αλλιώτικο κάτι ασυνήθιστο….ενώ στο πρώτο έτος ήταν αριστούχος από το τρίτο έτος και μετά «κόλλησε» θα λέγαμε και έτσι τράβαγε το μαρτύριο αυτό!!!
Έφτασε σένα σημείο να μη μπορεί να ανοίξει βιβλίο και δεν φτάνει το προσωπικό του πόνο είχε και τους « φίλους» να τον ενοχλούν με το να του υπενθυμίζουν .. «άντε βρε. αδελφέ τι έγινε με σένα αμάν πια τα παιδιά σου θα σε φτάσουν και θα πάρουν πιο μπροστά από σένα πτυχίο» και ο φίλος μας άντεχε και με χαμόγελο απαντούσε στην λίγο ως πολύ ειρωνεία αλλά η καρδιά του φλογωνότανε από στενοχώρια και το φιλότιμο τον έπνιγε αλλά…………..?
Μέχρι που πήρε την απόφαση να πάει στο φίλο του, στον αδελφό του, στον Πατέρα του, στη ψυχή που ήξερε να παρηγορεί κάθε στενοχωρημένο κάθε δυσκολεμένο και να του ζήτηση τη γνώμη του……. «Να σταματήσει πια τη προσπάθεια να μη ταλαιπωρεί τους οικείους του ή να συνεχίσει?»

Χτυπά το σίδερο στην καγκελόπορτα και περιμένει απάντηση …..μια απόκριση που ήταν, σαν να άνοιγε ο ουρανός όταν άνοιγε αυτή η καφετιά τριμμένη πόρτα και με τόση λεπτότητα ξεπρόβαλε κάθε φορά αυτό το τόσο οικείο πρόσωπο το τόσο παρηγορητικό και τόσο αγαπητικό!
Και όντως με το που τον είδε τον καλωσόρισε με πολύ αγάπη και με πολύ βεβαιότητα του λέει…. «μη στενοχωριέσαι παλικάρι όλα καλά θα πάνε…θα κάνω εγώ «αίτηση» πάνω και θα «μιλήσω» και στον καθηγητή και θα πάρεις το πτυχίο!!!!
Πήγαινε εσύ δώσε τη παρουσία προσπάθησε να διαβάσεις λίγο και μην ανησυχείς όλα καλά θα παν….»
Πράγματι ο φίλος μας επιστέφει στη Θεσσαλονίκη από το Παππούλη Παίσιο και πέφτει με τα μούτρα στο διάβασμα με πολύ διάθεση για υπακοή στο Παππούλη και με φιλότιμο να μη και δεν προσπαθήσει εμπιστευόμενος στο 100% τα λόγια του Παππούλη αλλά να …ας κάνει και αυτός κάτι μη πάει σαν κούτσουρο…..
Αλλά δύσκολα πολύ δύσκολα δεν έχει δύναμη καθόλου …αλλά συνεχίζει να επιμένει πάνω από το βιβλίο ….μέχρι που φτάνει η μέρα της εξέτασης του τελευταίου μαθήματος για να πάρει πτυχίο!!!!!
Τα θέματα σχετικά εύκολα αν είχες διαβάσει αλλά εκείνος ότι μπορεί γράφει πιστεύοντας ότι με καλή θέληση ο καθηγητής θα του έβαζε ένα 5!!!!!!!!
Περνάν οι μέρες και αποφασίζει να πάει στη σχολή να δει τι έγινε…τα αποτελέσματα δεν είχαν βγει αλλά εκείνος παίρνει θάρρος και πάει στο γραφείο του καθηγητή και ρωτά το πολυπόθητο αποτέλεσμα…..και του απαντά..»συγγνώμη κύριε συνάδελφε αλλά θα σας κόψω με 4.5 γιατί δεν είναι σωστό ένας επιστήμονας να μην γνωρίζει καλά την επιστήμη του….μα κ Καθηγητά έχω κουραστεί δεν το θέλω το πτυχίο για μένα αλλά για τους δικούς μου ….εκείνος ανένδοτος …και έτσι ο φίλος γυρνά στο σπίτι στενοχωρημένος και με ταπείνωση γυρνά τη σκέψη στο Παππούλη λέγοντας του ….να Παππούλη βλέπεις είμαι τόσο άχρηστος που ούτε τη βοήθεια σου μπορώ να εκμεταλλευτώ!!!!!!!
Μετά από πολύ προσευχή κοιμάται και βλέπει ένα ολοζώντανο όνειρο …..ότι πάλι βρίσκεται στο αμφιθέατρο για να εξεταστεί σαν από την αρχή ……όλα ήταν ιδία όπως τη μέρα που είχε δώσει αλλά βλέπει δίπλα στο καθηγητή το Παππούλη Παίσιο….και λέει ο Παππούλης στο καθηγητή …ξεκινήστε την εξέταση …πράγματι έγινε η εξέταση και στο τέλος γυρνά ο καθηγητής στο Παππούλη και του λέει ..»βλέπετε όπως σας τα έλεγα κανείς δεν είπε για να πάρει το 5 και σκέφτομαι να τους κόψω αυτό είναι το δίκαιο!!! Αλλά ο Παππούλης του απαντά …όχι ευλογημένε μη το κάνεις θα σε πιάσουν οι φοιτητές και θα σε κατηγορήσουν ότι δεν περνάς κανέναν και θα δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα.. να αυτούς εδώ τους παλιούς πέρασε τους είναι κρίμα πια και όποιοι έχουν γράψει κοντά στη βάση να τους περάσεις…»
Ο φίλος μας βλέπει ποιους έδειχνε ο Παππούλης…
Έτσι ξυπνά το πρωί όλο χαρά … εμπιστεύεται το όνειρο σε μια φίλη η οποία τον λέει .. «αμάν βρε και συ με τα όνειρα σου.. κάτσε στρώσου και άσε το Παππούλη…»
Αλλά εκείνος με σιγουριά τρέχει στη σχολή στο πίνακα ανακοινώσεων …και όντως βλέπει τον εαυτό του με 5 και όλους όσους είχε δείξει ο Παππούλης στο όνειρο και αυτοί περασμένοι…….

Ένας φίλος του με τη παρρησία του νεαρού της ηλικίας και την έπαρση του νεοφώτιστου μετά από λίγο καιρό πάει στο Παππούλη Παισιο και μια και δυο του λέει την ιστορία με το φίλο του που πήρε πτυχίο με το όνειρο αυτό……και μένει εμβρόντητος όταν του λέει ο Παππούλης… «μα ευλογημένε δεν το είχαμε υποσχεθεί στον…… ε είχε κουραστεί πια και δεν άντεχε άλλο ο Θεός παλικάρι μου δεν μας αφήνει μπορεί να αργεί αλλά δεν είναι άδικος»

Αυτά τα άγνωστα σε μας αλλά σε πολλούς στον καθένα προσωπικά γνωστά γεγονότα και εμπειρίες από τον Παππούλη Παίσιο που με πολύ αγάπη και αυταπάρνηση διακόνησε τον άνθρωπο.

Ggian είπε...

@Παραμεθόριος

Φίλε μου, όντως πόσες και πόσες ιστορίες υπάρχουν που δεν έχουν αναφερθεί. Εγώ προσωπικά τον τελευταίο καιρό, έχω ακούσει από αυτόπτες μάρτυρες ανάλογα γεγονότα που μαρτυρούν τη χάρη του Γέροντα.

Σχετικά με τον τρόπο συνεργασίας που λέγαμε. Πώς θα ήθελες να γίνει; Θέλεις να μου στέλνεις κείμενα και να τα κάνω post; Σε βολεύει έτσι; Θέλεις να γίνεις συνδιαχειριστής; Πες μου πώς σε βολεύει.

fil είπε...

καλησπέρα........
λοιπόν sorry για τη καθυστέρηση είχα κάποιες δουλειές ...
πήρα το email αλλά δεν μπόρεσα να κάνω κάτι......
δεν τα γνωρίζω καλά και το αποτέλεσμα μηδέν!
πως μπορείς να με βοηθήσεις?
περιμένω νέα σου

Ggian είπε...

Τότε, για να μην μπερδευτούμε, αν θέλεις να μου στέλνεις κάποια κείμενα που νομίζεις πως θα έπρεπε να παρουσιαστούν και εγώ φροντίζω για τα υπόλοιπα.