Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Μέρος Α'

συνδέθηκα με το Άγιο Όρος στα φοιτητικά μου χρόνια. Μετά από 18 χρόνια περίπου, μπορώ να πω πως το Άγιο Όρος και οι κάτοικοι του άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στη ζωή μου.Το Άγιο Όρος, δεν είναι ένα πολύ όμορφο μέρος που κατοικούν άγιοι. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος - όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον - όπου κατοικούν άνθρωποι, που οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να γίνουν άγιοι. Θα δει λοιπόν κάποιος και στραβά πράγματα, θα δει και καλά. Τα τελευταία υπερισχύουν. Αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Αυτό όμως που σε εμένα έμεινε ως γεύση, είναι... - δύσκολο να το περιγράψω - το 'κατέβασμα' του ουρανού στη γη. Ξέρω, πολλοί δεν θα με καταλάβουν. Θα προσπαθήσω λοιπόν να σας δώσω να καταλάβετε, δείχνοντας σας φωτογραφίες και σχολιάζοντας τες. Αν, και αν δεν ζήσεις εκεί αρκετά, δύσκολα θα καταλάβεις.
Στο Άγιο Όρος οι περισσότεροι, δεν μιλάνε για να σε πείσουν, ούτε για να σ ου κάνουν τον έξυπνο. Μιλάνε από καρδιάς προς ωφέλεια. Και κυρίως μιλάνε για αυτά που έχουν ζήσει, και όχι για αυτά που απλώς διάβασαν και αποστήθισαν. Δεν μιλάνε πολύ. Πόσο όμως σου μιλάει η σιωπή τους! Ή μάλλον, να το πω καλύτερα. Μιλάνε πολύ. Προς το Θεό! Όπως δίπλα στη φωτογραφία ο π. Μάξιμος, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, προσεύχεται ενώ περιμένει το καράβι να μας πάρει. Δεν τον ήξερα τον π. Μάξιμο. Τον φωτογράφισα, χωρίς να θίξω φυσικά το δικαίωμα του στην ιερή για αυτόν αφάνεια, και στη συνέχεια τον γνώρισα στο καράβι. Φάνηκε να χαίρεται πολύ που μας γνώρισε. Μας έδωσε δώρο και δύο βιβλία του! Συγγραφέας ο π. Μάξιμος! Το κύριο πρόβλημα του κόσμου, έλεγε στο βιβλίο του,είναι πως ο κόσμος πλησιάζει τον Θεό όλο και λιγότερο, πως προσεύχεται ελάχιστα...

Αυτά που ξέρατε στον κόσμο να τα ξεχάσετε εδώ στο Όρος.
Εδώ, κάθε μέρα είναι και μια καινούρια αρχή. Άλλωστε, το λένε και οι Πατέρες: "Πίπτ' έγειραι". Δηλαδή ακόμη και αν πέσεις, ξανασήκω!!
Είπαμε, ξεκινάμε από την αρχή. Ακόμη και οι πινακίδες των αυτοκινήτων όπως βλέπετε στη φωτογραφία που τραβήχτηκε στη Δάφνη. Μάλλον τέτοια πινακίδα δεν θα δούμε ποτέ έξω στον κόσμο.

Ιερά Μονή Ιβήρων. Εδώ βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Πήγα την προσκύνησα. Ομολογώ πως εκτός από κάποια συγ κίνηση δεν αισθάνθηκα τίποτα το ιδιαίτερο. Εδώ γνώρισα και τον π. .Γ.........
- Είμαι νέος μοναχός εδώ, μου λέει.
- Πόσο καιρό;
- Περίπου δύο χρόνια. Αλλά δεν μου λες, ξέρεις πώς λένε τον μαιτρ στα αρχαία ελληνικά; με ρωτάει περιπαικτικά.
- Όχι. Πως τον λένε;
- Καλά, δεν το πρόσεξες στη διήγηση του γάμου της Κανά; Αρχιτρίκλινο τον λένε τον μαιτρ!!!! Χα, χα, χα....
Μέσα μου όμως σκέφτομαι... Χμμμ, αυτός ο μοναχός σαν νέος που είναι, δεν είναι και τόσο πνευματικός σαν τους άλλους. Μετά από λίγο τον βλέπω να ταΐζει ένα γεροντάκι μοναχό γιαούρτι. Αλλά με τι τρόπο. Με τέτοια προσοχή, όπως ταΐζει η γυναίκα μου τα παιδιά μας!! Μετά από εκεί, πήγα στη Μονή ......................, όπου συνάντησα τους δύο συμφοιτητές μου, Κύπριοι στην καταγωγή. Άρχισε ο ένας να μου εξιστορεί πώς έγινε μοναχός. Ο ίδιος δεν είχε καμιά σκέψη να γίνει μοναχός. Μάλιστα είχε έρθει στο Άγιο Όρος κάποιες φορές, τριγύρισε, του άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Την τελευταία όμως φορά που επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, πήγε και προσκύνησε την Παναγία στην Ιβήρων.
- Ξαφνικά, ένοιωσα μια φωτιά να βγαίνει από την εικόνα και να μπαίνει μέσα μου.
- Και μετά τι έγινε;
- Ήρθα, στη Θεσσαλονίκη, έκατσα περίπου 3 μήνες, αλλά δεν άντεξα άλλο. ΕΠΡΕΠΕ να γυρίσω πίσω. Τίποτα πια δεν ήταν στη ζωή μου το ίδιο μετά από αυτό. Με πιστεύεις;
- Σε πιστεύω....
Στο ίδιο μοναστήρι, υπάρχει και ο γερο-Ι....... Θεωρείται από πολλούς άγιος. Πήγα και τον βρήκα. Μου μιλούσε λοιπόν ο Γέροντας. Εγώ άκουγα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μου μιλούσε για ό,τι ακριβώς με απασχολούσε. Και πώς ακουμπούσαν τα λόγια του στην καρδιά μου!! Τελειώνοντας και λίγο προτού φύγω μου λέει:- Επιτρέψτε μου να δώσω στην αγάπη σας κάποιες συμβουλές για την οικογενειακή ζωή. (Αχ τι ευγένεια!!!)- Να της δείχνετε της γυναίκας σας ΠΑΝΤΑ πόσο πολύ την αγαπάτε.- Και προσέξτε!!! Να της δείξετε ότι την αγαπάτε για αυτό που είναι και όχι για το ότι μπορεί να είναι η μάνα των παιδιών σας. (Εδώ δαγκώθηκα γιατί θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό να λέω και να διατυμπανίζω ότι άρχισα να αγαπώ πολύ πιο αληθινά την γυναίκα μου γιατί έγινε η μάνα των παιδιών μου).- Και να της λέτε ότι τα παιδιά σας τα αγαπάτε εξαιτίας της και όχι το αντίστροφο. (Ξαναδαγκώθηκα εδώ...)- Όταν έρχεστε στο σπίτι από τη δουλειά να της λέτε πόσο πολύ σας έλειψε όλη την ημέρα και πόσο υποφέρατε μακριά της.- Να της λέτε αγάπη μου, θέλεις κάτι, σε απασχολεί κάτι, πες μου σε παρακαλώ. Έτσι να της απευθύνεστε.- Εγώ εσένα μόνο θα έχω για όσο ζούμε. Τα παιδιά κάποτε θα μεγαλώσουν και θα φύγουν, εμείς όμως θα μείνουμε μαζί.- Η γυναίκα σας όταν δει αυτήν σας την συμπεριφορά δεν πρόκειται να αναζητήσει αλλού την αγάπη και ταυτόχρονα θα σας σεβαστεί. Και επειδή η γυναίκα έχει μέσα της το πνεύμα της θυσίας και της αγάπης αμέσως παραδίνεται στον σύζυγο της.Ειλικρινά, κάποια στιγμή ακούγοντας όλα αυτά σάστισα. Σαν να αποστασιοποιήθηκα για λίγο και άρχισα να παρατηρώ σαν ένας ξένος αυτόν τον σεβάσμιο 90χρονο Γέροντα που μιλούσε τόσο γλυκά και ερωτικά - με την καλή έννοια βέβαια- έναν σύγχρονο πατέρα της Εκκλησίας. Ίδιος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αλήθεια πόσο η σοβαροφάνεια μας απομακρύνει πολλές φορές από την ουσία. Οι περισσότεροι από εμάς θα ντρεπόμασταν να μιλήσουμε έτσι στην σύντροφο μας. Πόσο οι σχέσεις μας θα ήταν πολύ καλύτερες αν μιλούσαμε κατά αυτόν τον τρόπο, έστω και αν δεν τα εννοούσαμε πολλές φορές απόλυτα όλα αυτά. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο γλυκός ο τρόπος και ο λόγος μπορούν να κάνουν θαύματα;

Τέτοια βλέμματα, σαν του γερο-Αρσένιου και του γερο-Ευδόκιμου, θα δείτε πολλά στον Άθωνα. Αναρωτιέμαι όμως, έξω στον κόσμο, τέτοιοι "περιθωριακοί τύποι" είναι αποδεκτοί;

Η συνέχεια στο επόμενο.......
Αφιερωμένο στο Μάρκο, τον συνοδοιπόρο στο Άγιο Όρος και στην Απουσία.