Ο αμίλητος κόσμος του Άθωνα. Μέρος Β'

Είμαι στο καραβάκι, καθ' οδόν προς τη Μονή Διονυσίου. Δίπλα μου, στο κατάστρωμα, στέκεται ένα φέρετρο, με έναν μοναχό μέσα. Παράξενη διαχείριση του θανάτου στον Άθωνα, πολύ παράξενη.Για τους μοναχούς, θάνατος είναι η είσοδος στην αληθινή ζωή. Γι' αυτό και στις κηδείες δεν θα ακούσετε, ζ ωή σε εσάς, αλλά αντίθετα το αμίμητο "Και στα δικά μας". Για βόλτα, συνίσταται η επίσκεψη όχι σε ένα πάρκο αλλά.... στο νεκροταφείο, όπου εκεί φυσικά θα βρει και το παγκάκι του, προκειμένου να κάτσει με την ησυχία του, να καλλιεργήσει τη μνήμη θανάτου. Στους μοναχούς, η απόκτηση της μνήμης θανάτου είναι πολλή σημαντική αρετή. Μάλιστα, όταν υπάρχει κάποιος ετοιμοθάνατος μοναχός στο μοναστήρι, το θεωρούν υποχρέωση τους να πάνε στον αδελφό τους να του συμπαρασταθούν.... με τον αγιορείτικο τρόπο φυσικά. Φυσικά και δεν θα του πούνε αυτά που λέμε εμείς έξω, δηλαδή πως δεν είναι τίποτα, πως θα γίνει γρήγορα καλά και άλλα ψέμματα που τα ξέρουμε όλοι μας. Αντίθετα λένε:- Πες μας αδελφέ, τώρα που πεθαίνεις, αισθάνεσαι να σε βαραίνει κάτι; Πρέπει να το τινάξεις από πάνω σου, πριν να είναι αργά.- Τώρα, που είσαι στο κατώφλι του θανάτου, είσαι ευχαριστημένος από τις πράξεις της ζωής σου;- Μήπως, έχεις πληροφορία ότι θα σωθεί η ψυχή σου;Και άλλα πολλά του λένε. Μακάβρια συμπεριφορά θα πείτε; Για έναν που έχει την κοσμική νοοτροπία ίσως, για έναν αγιορείτη όμως που μια ζωή μελετούσε το θάνατο, και προετοιμαζόταν για αυτόν δεν είναι. Θα μου πείτε πως μακάβρια δεν είναι και η μνήμη του θανάτου; Οι πιο πολλοί συνάδελφοι μου, μόλις τους μιλήσω σχετικά, αρχίζουν τα 'κουνήσου από τη θέση σου', χτύπα ξύλο' και άλλα φαιδρά. Εγώ πάντως, ξέρω από πάρα πολλές προσωπικές μου εμπειρίες, πως οι ανθρώπινες σχέσεις βελτιώνονταν σε τρομακτικό βαθμό, όταν έπεφτε στους εμπλεκομένους βαριά η σκιά ενός πιθανού θανάτου.
Παρεπιμπτόντως, πριν πεθάνει ο Γέροντας Παΐσιος, τον επισκέφτηκε ο γνωστός, μακαριστός και αυτός τώρα, Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης, γνωστός συγγραφέας και έγινε ο εξής διάλογος:- Ε, γερο-Παΐσιε, τώρα που θα πεθάνεις σε λίγο, έμαθα ότι έχεις μεταστάσεις παντού, για πες μου, πώς αισθάνεσαι;
- Γερο-Θεόκλητε, εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν χόρεψα, αλλά αν μπορούσα να σηκωθώ τώρα, θα χόρευα και θα έλεγα "έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή", τέτοια χαρά νοιώθω...



Α, και κάτι που ξέχασα να πω, για όσους δεν το ξέρουν. Οι μοναχοί του Αγίου Όρους, ως έχοντες ειδική ευλογία από την Παναγία, ΔΕΝ παθαίνουν νεκρική ακαμψία!!! Ανεξαρτήτως ηθικής κατάστασης του νεκρού. Απλά έτσι!!! Δείτε δίπλα τη σχετική φωτογραφία, όπου φαίνεται ξεκάθαρα η έλλειψη ακαμψίας.

Στο Άγιο Όρος, ο λειτουργικός κύκλος ξεκινά τη νύχτα. Εκεί υπάρχο υν οι ακολουθίες του νυχθημέρου, ενώ εδώ έξω στον κόσμο, του ημερονυχτίου. Και επειδή, εγώ δεν είμαι καλός στα λόγια, ας αφήσω καταλληλότερους να μιλήσουν σχετικά:"Και έχεις την εντύπωση, πως η νύχτα που εξουσιάζει και στην έναρξη και στην λήξη δεν είναι ο ζόφος που συρρικκνώνει και συστέλλει τη ζωή αλλά η φερέλπιδη ησυχία που βιώνει τη ζωηφόρο νέκρωση, η ταφή που κυοφορεί σαν το σπόρο τη ζωή και η νύχτα με το σκοτάδι που θα δώσει τόπο στην πληρότητα του φωτός της Τρισηλίου Θεότητας." Αθ. Χύτας

Συνεχίζεται....Αφιερωμένο στο Μάρκο, το συνοδοιπόρο στο Άγιο Όρος και στην Απουσία.